Προσπάθησα να βρω λέξεις να εκφράσω όλα όσα ζήσαμε με την κυρία Μανουσάκη , τον χαρακτήρα της όπως τον γνωρίσαμε εμείς τα παιδιά τα χρόνια που μας έκανε μάθημα , τα μικρά , τα μεγάλα , τα εύκολα και τα δύσκολα που περάσαμε μαζί ! Μα οι λέξεις δεν βρίσκονται , δεν βγαίνουν από το στόμα , γιατί η απώλεια ενός ανθρώπου σαν την κυρία Μανουσάκη γίνεται κόμπος και κολλάει στο λαιμό.
Ήταν η φιλόλογός μας στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Μας έμαθε να γράφουμε , να μιλάμε σωστά – όπως άρμοζε πια στην ηλικία μας – καθώς και πολλά ακόμη όχι μόνο στα μαθήματα αλλά και στην ίδια την ζωή. Ήταν πάνω από όλα ακούραστη , γεμάτη πάθος να μας μεταδώσει όσα ήξερε , αυστηρή όταν έπρεπε , αλλά μας ήξερε όλους έναν – έναν ξεχωριστά με τα καλά και τα άσχημα μας ! Θύμωνε με τις σκανταλιές μας και γελούσε με τα αστεία μας . Ακόμη θυμάμαι σαν τώρα στιγμές από την τάξη μαζί της ! Ποτέ δεν καταλάβαμε τη σοβαρότητα την κατάστασή της . Ούτε καν το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε . Και αυτό γιατί ήταν εδώ γιατί η τάξη ήταν για αυτήν μια μορφή διαφυγής και απελευθέρωσης από τα προβλήματα της . Όταν κοιτούσες μέσα στα μάτια της έβλεπες πως αυτό ήταν που την έκανε ξεχωριστή η καθαρή και αγνή ψυχή της , η αγάπη της για τα παιδιά. Ακόμη , μας δίδαξε την υπομονή , το κουράγιο , τη δύναμη ψυχής , την αυτοπεποίθηση … Έδειξε το πόσο αγαπούσε αυτό που έκανε έως το τέλος ! Και εμείς την αγαπήσαμε !
Ο Καζαντζάκης λέει : << ένας άνθρωπος φεύγει από κοντά μας μόνο όταν τον ξεχνάμε >>. Εμείς κυρία δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ . Ζείτε και θα ζείτε πάντα στις καρδιές μας . Αφήσατε πάνω τους το ανεξίτηλο αποτύπωμά σας .
Θα μας λείψετε !
Καπίρη Ραφαηλία
This work by Δημήτρης is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International